Krótki zarys historyczny wsi Łubniany

Historia naszej pięknej ziemi śląskiej pozostaje najczęściej jej mieszkańcom nieznana, albo znana tylko bardzo pobieżnie. A przecież jest ona bogata, interesująca a przede wszystkim ważna, by zrozumieć wiele współczesnych problemów Śląska, by wyjaśnić jego specyfikę, język i mentalność jego rdzennych mieszkańców. Tym bardziej zaś historia naszych rodzinnych miejscowości owiana jest mrokiem zapomnienia, który co najwyżej rozświetlają opowiadania najstarszych ich mieszkańców, które – nie spisane – szybko idą w zapomnienie. Na tym też szerszym tle dziejów całego Śląska Opolskiego ukazana zostanie historia Łubnian oraz okolicznych miejscowości należących administracyjnie do Gminy Łubniany.

Śląsk jako kraina geograficzno–historyczna pojawia się w dziejach całej Europy stosunkowo późno, bo dopiero od przełomu IX i X wieku istnieją pierwsze pisane wzmianki o nim. Nie znaczy to jednak, że wcześniej nie było tu niczego poza nieprzebytą puszczą. Po prostu nie istnieją tylko żadne zachowane historyczne opisy tej ziemi. Wiele natomiast może nam powiedzieć archeologia. I ta stwierdza bez wątpienia, że już od bardzo dawna kraina ta była zamieszkała przez najróżniejsze plemiona. Tylko niewielka część ludności mieszkała w miastach – były one na Śląsku niezbyt liczne – większość zamieszkiwała niewielkie wioski. Jedną z nich były również Łubniany. Najbardziej zaludnioną częścią Śląska był Dolny Śląsk i południowa część Górnego Śląska – tam powstawały najliczniejsze wioski. Nic w tym dziwnego – te tereny szczyciły się najurodzajniejszymi ziemiami. Natomiast tereny po prawej stronie Odry w okolicach Opola były zdecydowanie słabiej zamieszkałe, rozpościerały się tutaj większe obszary leśne, a ziemie były w dużej części bardziej piaszczyste, mniej urodzajne. Mimo tych mniej korzystnych warunków właśnie tutaj założono naszą wioskę.

Zanim jednak zajmiemy się dziejami Łubnian, zatrzymajmy się wpierw krótko przy nazwie miejscowości. Współczesną nazwę – Łubniany, nadano dopiero po II wojnie światowej. Co prawda wcześniejsze nazwy były do niej podobne, miały jednak nieco inne brzmienie. Może najpierw skąd wzięła się ta trochę dziwnie i zapewne niezrozumiale w naszym uchu brzmiąca nazwa. Jak stwierdzają specjaliści z tej dziedziny, nazwy kończące się na -“any” powstawały zazwyczaj od określenia ludu albo plemienia mieszkającego na danym terenie. W przypadku Łubnian można przypuszczać, że nazwa ich pochodzi od określenia ludzi, trudniących się łupaniem kory, ewentualnie wyrabiających z niej jakieś przedmioty jako “Łubianie” (“łub” znaczy kora albo drzewo odarte z lipy lub dębu). Choć – jak głosi inna teoria – nie jest wykluczone, że chodzi po prostu o ludzi pochodzących z Łubna.

Ale tak brzmiąca nazwa miejscowości w wielu wypadkach pochodzi również od właściwości terenu, na którym dana miejscowość się znajduje. I tak może być w przypadku Łubnian, bowiem stary wyraz “ług” oznacza podmokłą łąkę, a pierwotnie teren na którym się Łubniany znajdują był niski i podmokły. Trudno zatem powiedzieć z niewzruszoną pewnością, jakie jest to prawdziwe wytłumaczenie tej nazwy. Jak już wspomniano, nazwa ta zmieniała się w biegu historii, a często też po prostu zapisujący znał ją tylko ze słyszenia albo nazwę przybliżoną. Najstarszą zachowaną wersją jest określenie “Lubiane” pochodzące z 1260 roku. Ale w 1295 roku spotykamy wioskę zapisaną pod nazwą “Lubniani”, natomiast w 1564 roku – Lubniany, a zatem nieco inaczej. Najdłużej, bo aż do 1936 roku funkcjonowała nazwa Lugnian. W 1936 roku miejscowości nadano nazwę “Lugendorf” (jedynie na pewnej mapie Śląska z 1823 roku widnieje jeszcze inna nazwa – “Lubni”). Po II wojnie światowej miejscowość otrzymała dzisiejszą nazwę “Łubniany”, która jednak z historycznego punktu widzenia nigdy tak nie brzmiała, a jest tylko dość dowolnym przetworzeniem nazw dawniej istniejących.

Zapewne bardzo chcielibyśmy wiedzieć, od kiedy tak naprawdę rozpoczyna się historia Łubnian jako miejscowości, kiedy została ona założona, od kiedy mieszkają w niej ludzie, kim byli ci najstarsi mieszkańcy. Niestety, takich bardzo dokładnych informacji dziś już najprawdopodobniej nie znajdziemy. Ale wbrew pozorom najdawniejsza historia Łubnian rozpoczyna się już o wiele dawniej niż to moglibyśmy przypuszczać. Nie przypadkiem rozpoczęliśmy mówić o najstarszej historii Śląska, sięgającej jeszcze czasów przed naszą erą. Również Łubniany mają w niej swój udział. Mianowicie w początkach lat 50-tych XX wieku prowadzono badania archeologiczne w lasku, przy dzisiejszej ulicy Dworcowej. Pracowało zresztą przy nich również kilku ówczesnych mieszkańców Łubnian, pomagając w wywożeniu piasku. Badania okazały się owocne: odnaleziono dawne grobowce z urnami, ocenione przez krakowskich archeologów na ok. 200 lat przed Chrystusem. Niestety wkrótce potem cała sprawa ucichła. Możemy jednak stwierdzić, że najstarsze dzieje miejscowości są aż tak dalekie, bo sięgające 3 wieku przed Chrystusem. Warto tu dodać, że w tym czasie obszar Śląska opanowany był przez plemiona Celtów, które podbiły ten teren ok. roku 400 prz. Chr. i zamieszkiwały go do roku 25 po Chr., kiedy zostali wyparci przez plemiona germańskie. Plemię to, które wędrowało po całej niemal Europie, by w końcu osiąść na Wyspach Brytyjskich, pozostawiło zresztą po sobie wysoką kulturę i szereg technicznych urządzeń m.in. wyrób żelaza i narzędzi żelaznych, żarna obrotowe, koło garncarskie i inne. Bardzo prawdopodobne, że to właśnie oni zamieszkiwali teren dzisiejszych Łubnian.

Są to jednak jedynie dane archeologiczne, które naturalnie nie pozwalają na wyciąganie zbyt daleko idących wniosków o istnieniu i rozmiarach naszej miejscowości. Natomiast wiadomo, kiedy po raz pierwszy pojawiają się Łubniany w oficjalnych, do dziś zachowanych dokumentach. Związane jest to z klasztorem norbertanek usytuowanym w niezbyt odległych Czarnowąsach. Klasztor ten został najpierw ok. 1202 – 1210 założony w Rybniku. Jednak księżna Ludmiła, żona księcia Mieszka Raciborskiego, uznała za lepsze miejsce Czarnowąsy, dokąd na jej polecenie przeniesiono klasztor w 1228 roku. Założenie takiego klasztoru związane było naturalnie z licznymi darowiznami, otrzymanymi od księcia w postaci wiosek, które płaciły czynsz dla klasztoru. I właśnie w jednym z takich aktów darowizny sporządzonym w 1260 roku przez księcia Władysława, brata Mieszka, znajduje się zapis, że wioska Lubiane, znajdująca się w lasach należący do kasztelni opolskiej.(Kasztelnia oznaczała średniowieczny okręg militarny i sądowniczy, na jakie podzielone były księstwa. Umożliwiały one sprawniejsze zarządzanie dobrami. Fakt ten oznacza, że Łubniany były własnością księcia opolsko – raciborskiego). Wioska ta powinna corocznie ofiarowywać klasztorowi 10 kamieni wosku, przeznaczonych na utrzymanie “wiecznej lampki” w tamtejszym kościele. Jeśliby natomiast mieszkańcy nie byli w stanie oddać takiej ilości wosku, mogli ją zamienić na podobną ilość miodu. A zatem wioska musiała już wtedy, w połowie XIII wieku istnieć, a jej mieszkańcy m.in. zajmowali się pszczelarstwem, skoro dość znaczną ilość wosku mieli przekazać jako czynsz dla klasztoru.

Po raz kolejny pojawia się wzmianka o Łubnianach w 1297 roku w dokumencie biskupa wrocławskiego Jana III tym razem skierowanym do kolegiaty Św. Krzyża w Opolu (dzisiejsza opolska katedra). Dokument ten znów mówi o dobrach, jakie biskup nadaje temu kościołowi w postaci danin z licznych wiosek, ale też o pewnych obowiązkach dla kolegiaty. Mianowicie powinien przy niej być wikariusz, który będzie miał za zadanie opiekę duszpasterską nad mieszkańcami okolicznych wiosek. Wśród wymienionych miejscowości pojawiają się m.in. Proszowice, Kotórz, Węgry, Luboszyce i Lubnani, która to nazwa oznacza oczywiście nasze dzisiejsze Łubniany.

5 lutego 1309 roku Bolesław Opolski na swoim zamku w Opolu określił dokładnie posiadłości w postaci lasów, nadane klasztorowi w Czarnowąsach. Wśród nich znalazły się również lasy, nadane klasztorowi w Czarnowąsach. Wśród nich znalazły się również Łubniany. Odtąd przez 324 lata aż do roku 1633 nieprzerwanie Ich mieszkańcy byli poddanymi klasztoru norbertanek, co polegało przede wszystkim na składaniu corocznie określonej daniny – dziesięciny. Ilu było wtedy mieszkańców, jak wygląda wioska – zapewne nie dowiemy się nigdy. Jedynym niemym świadkiem tamtych czasów jest potężny cis pochodzący z XIV wieku stojący w środku Łubnian, najstarszy zresztą na Opolszczyźnie.

Zachowała się również ciekawa notatka z 1371 roku, kiedy to dwaj bracia Woitko i Raczko Maczke, synowie byłego sołtysa z Łubnian, sprzedali pół wolnego łanu sołtyskiego z młynem, stawem rybnym i karczmą ówczesnemu, nowemu sołtysowi Łubnian, który nazywał się Miczko. Wioska zapewne nie była jednak wtedy zbyt duża. Pierwsza notatka o liczbie mieszkańców pochodzi z roku 1534 i wymienia liczbę zaledwie 14 ludzi. Kolejne wzmianki nie podają liczby wszystkich mieszkańców, a jedynie tych, którzy mieli jakąś posiadłość i podają, że w 1588 roku miało w Łubnianach mieszkać 27 kmieci i 5 zagrodników, zaś w 1618 roku – 30 kmieci i 3 zagrodników. Rok 1633 okazał się bardzo nieszczęśliwy dla Łubnian. W Europie trwała rozpoczęta w 1618 roku wojna 30 – letnia, która przyniosła wiele zniszczeń zwłaszcza na Śląsku. Właśnie tą krainę owa wojna dotknęła najbardziej, przede wszystkim ze strony wojsk szwedzkich. W gruzach legło wiele śląskich miast i wsi, zginęło wielu mieszkańców. Prócz żołnierzy śmierć niosła z równym powodzeniem zaraza, która dotykała wiele śląskich miejscowości, np. w Nysie zmarło w jej wyniku 5000 mieszkańców. Roznosili ją walczący obu stron, a także ludność uciekająca w obawie przed wrogimi oddziałami. Niestety epidemia nie ominęła również Łubnian, które dotąd nie doświadczyły takiego nieszczęścia. Nie wiemy dokładnie ile pochłonęła ona wówczas ofiar. Zmarłych było bardzo wiele, tak iż grzebano ich poza wsią, na terenie dzisiejszej Krzyżuli (dzielnica Łubnian) . Stąd zresztą wywodzi się nazwa tego miejsca: “Krzyżula” od ogromnej ilości nagromadzonych tam krzyży, które stawiano ofiarom epidemii. Zmarłych wskutek epidemii mieszkańców grzebano również na niewielkim cmentarzu w Dąbrówce Łubniańskiej, w miejscu, w którym w 1872 roku postawiono do dziś istnieją, odnowią kapliczkę.

Mieszkańcy byli wówczas bardzo przerażeni rozmiarami nieszczęścia, tak iż nawet ślubowali zbudować w Łubnianach kościół, jeżeli zaraza minie. Tak się też stało i w miejscowości stanął pierwszy drewniany kościółek. Zapewne o wiele wcześniej, już w czasach św. Jadwigi istniała tu mała, drewniana kapliczka, skoro odwiedzał duszpastersko od XIII wieku Łubniany wikariusz z kolegiaty św. Krzyża z Opola. Nowy kościółek niestety istniał dość krótko, zniszczył go wkrótce pożar. Jednak mieszkańcy, po kolejnej epidemii, zbudowali nowy, większy kościół w 1682 roku. W kila lat po jego budowie, w 1687 roku odwiedził Łubniany wysłannik biskupa wrocławskiego, archidiakon kolegiaty z Opola Marcin Stephetius, który przeprowadził wizytację, której zapis zachował się do naszych czasów. Jest to pierwszy większy dokument pisany dotyczący Łubnian. Sama wioska nie była już własnością klasztoru w Czarnowąsach, ale cesarskiej Kamery. Cóż takiego pisze ów archidiakon. Najpierw opisuje sam kościółek. Jest on filią pobliskiej parafii Jełowa. Zbudowany całkowicie z drewna, jako wotum podczas panującej w tej okolicy zarazy przez tutejszych rolników, za zgodą Kamery a także urzędu biskupiego. Dokumenty potwierdzające to są przechowywane w miejscowości, razem ze zobowiązaniem do wypłacania rocznie 12 talarów dla proboszcza, który raz na 4 tygodnie odprawia tutaj mszę świętą. Kościół otrzymał wezwanie zwiastowania Najświętszej Marii Panny, a poświęcony został przez opolskiego kanonika Mateusza Scharcoviusa. Świątynia posiada małą wieżyczkę z niedużym dzwonem, który trzy razy w ciągu dnia wydzwaniał “Anioł Pański”. Przy kościele umieszczono również nowy cmentarz, na którym stał krzyż a także kostnica. W kościele w głównym ołtarzu znajdowała się kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej, którą mieszkańcy Łubnian sprowadzili z samej Częstochowy podczas zarazy panującej tu w 1633 roku. Obraz ten wpierw umieszczony był na słupie, dopiero po zbudowaniu kościoła umieszczono go w jego wnętrzu.

Zapewne interesowałoby nas jak wyglądały owe najstarsze Łubniany. Ich najstarszą częścią jest odcinek dzisiejszej ul. Opolskiej od kapliczki do Dąbrówki Łubniańskiej, a także obecna ul. Osowska. Zabudowania nie miały jednak formy takiej jak dzisiejsza, lecz domy były rozrzucone, budowane w dość znacznej odległości od siebie. Domy były przy tym budowane przeważnie z drewna, pokryte słomianą strzechą. Dopiero począwszy od XIX wieku drewno zaczęła wypierać wyrabiana samodzielnie domowym sposobem cegła.

Cóż jeszcze można dodać o XVII wiecznych mieszkańcach Łubnian? Może to, iż język, którym się porozumiewali był zapewne podobny do dzisiejszej, śląskiej gwary. Świadczy o tym fakt, że pierwszy z proboszczów głosił kazania po morawsku, drugi mówił po polsku. Zapewne znali również język niemiecki, bo tym posługiwano się m.in. w pobliskim Opolu, a także ci, którzy przebywali na tereny z zachodu, szczególnie licznie w okrecie kolonizacji fryderycjańskiej w XVIII wieku. Jak brzmiała ówczesna gwara – trudno dokładnie dociec, ale zapewne istniały duże podobieństwa do dzisiejszej.

Znaczący rozwój wsi datujemy miał miejsce w wieku VIII i XIX. Z malutkiej wioski Łubniany stały się dość dużą miejscowością. Pomiędzy rokiem 1830 a 1864 została administracyjnie do Łubnian włączona Dąbrówka Łubniańska, która istniała poprzednio od 1588 roku jako oddzielna wioska. Już w 1723 roku wspomniane jest, że istniał tam młyn, napędzany siłą przepływającej tam niewielkiej rzeczki, Brynicy, a który istniał aż do II połowy XX wieku.(po II wojnie światowej do młyna w Dąbrówce Łubniańskiej mielić zboże jeździli mieszkańcy okolicznych wiosek.) W Łubnianach zaczęło przybywać budynków i mieszkańców. Spis ludności z 1784 roku poświadcza, że Łubniany zamieszkiwało wówczas ponad 700 mieszkańców. Natomiast w połowie XIX wieku, w roku 1865 zanotowano jedynie, że mieszka w nich 29 kmieci, 22 zagrodników i 145 chałupników, natomiast to, że liczba mieszkańców musiała być już znacznie wyższa świadczy fakt, iż do dwuklasowej szkoły katolickiej uczęszczało w 1842 roku 298 dzieci (przy czym do szkoły tej uczęszczały tylko dzieci z Łubnian, Dąbrówki, Kosowcy i Mańczoka). Masów natomiast posiadał osobną szkołę, w której uczyły się dzieci również z Biadacza i Świerkli), natomiast w roku 1865 aż 349 dzieci.

Wiosną 1870 roku mieszkańcy zdecydowali zbudować nowy, murowany kościół, tym bardziej, że stary, drewniany kościółek, liczący sobie już prawie 200 lat był już bardzo zniszczony, a przy tym już nie wystarczał dla tak dużej miejscowości. Orkan, który przeszedł w 1870 roku nad okolicą spowodował tak wiele szkód w drewnianym kościółku, że niemożliwe już były wszelkie naprawy. Rozpoczęła się wymiana korespondencji pomiędzy rządem królewskim i urzędem biskupim w sprawie budowy nowego kościoła. Budowa trwała niespełna dwa lata. Posłużono się przy tym dość ciekawą metodą, a mianowicie nie rozebrano starego drewnianego kościoła, ale nowy budowano wokół niego. Uroczyste poświęcenie gotowego kościoła odbyło się 8 września 1872 roku. Nowemu Kościołowi nadano patronów Piotra i Pawła. Natomiast 22 kwietnia 1889 roku oficjalnie ustanowiono Łubniany niezależną parafią. Ciekawostką po tych zmianach jest, że nowo utworzona parafia obchodzi od tego czasu dwa odpusty: w czerwcu, św Piotra i Pawła – nazywany przez parafian odpustem wielkim oraz we wrześniu , NMP, nazywany odpustem małym.

Zmarłych mieszkańców grzebano na cmentarzu położonym wokół kościoła. Liczba mieszkańców była jednak tak duża, że ten niewielki cmentarz nie wystarczał, groby były już bardzo stłoczone i wkrótce trzeba było pomyśleć o innym, godniejszym miejscu doczesnego spoczynku odeszłych do wieczności mieszkańców. Dopiero jednak w 1909 roku zdecydowano się nabyć 0,5 hektarowy kawałek ziemi w niewielkiej odległości od kościoła, który przeznaczono na nowy cmentarz.

Budowa nowego kościoła zbiegła się w czasie z wojną, jaka wybuchła w 1870 roku pomiędzy Prusami a Francją. Choć toczyła się daleko, miała swoje powiązanie również z Łubnianami – brali w niej udział niektórzy mieszkańcy. Spośród nich dwóch już nigdy nie wróciło. Łubniany były też jedną z pierwszych okolicznych wiosek, które mogły poszczycić się posiadaniem własnej Ochotniczej Straży Pożarnej, której najstarsze świadectwo działania pochodzi z 1896 roku. Pożary w tym czasie były ogromnym zagrożeniem dla wsi.

W 1900 roku przeprowadzono dokładny spis mieszkańców całej miejscowości, przy czym pytano również o język, którym się posługują. Mieszkańców było wówczas w Łubnianach 2283, przy czym spośród nich język polski znało 2164. Kolejne dane statystyczne tego typu pochodzą z 1925 roku. W ankiecie z tego roku na 2788 mieszkańców, 127 stwierdziło, że zna tylko język niemiecki, 2254 – tylko język polski, natomiast 407 mieszkańców było dwujęzycznych – znali zarówno język polski jak i niemiecki. Dziś – współcześni, rdzenni mieszkańcy Łubnian i okolicznych wiosek w swoim środowisku domowym nacodzień mówią gwarą śląską, prawdopodobnie niewiele różniącą się od tej jakiej używali ich przodkowie w minionych wiekach. Znają również język polski i niemiecki.

Do dziś istniejący budynek szkoły został zbudowany w roku 1904 i szkoła otrzymała miano św. Anny, które w okresie po II wojnie światowej zmieniono na “Powstańców Śląskich”. Dość ważny dla Łubnian okazał się rok 1914. Wtedy zbudowano, częściowo brukowaną, szosę łączącą Opole – Luboszyce – Łubniany i dworzec kolejowy w Jełowej. Było to ważne połączenie, umożliwiające sprawniejsze przemieszczanie się i kontakt z pobliskim miastem.

W 1921 roku, po 2 nieudanych powstaniach Śląskich, odbyło się ważne dla Śląska wydarzenie: plebiscyt, w którym jego mieszkańcy mieli opowiedzieć się, czy chcą należeć do Niemiec czy do Polski. Obydwie strony próbowały naturalnie przekonać głosujących, za wyborem odpowiedniej opcji, często stosując zasadę, iż “cel uświęca środki”. W Łubnianach w głosowaniu wzięło udział 1680 osób, zaś wynik głosowania w miejscowości brzmiał: 883 osoby za Polską, 797 za Niemcami. Miejscowość pozostała jednak w państwie niemieckim.

Okres między wojenny był czasem dość kwitnącego rozwoju miejscowości. Pierwszym ważnym tego czynnikiem było bez wątpienia doprowadzenie do całych Łubnian w 1926 roku energii elektrycznej. Być może trudno nam sobie to dziś wyobrazić, ale do tego czasu musiano radzić sobie bez niej.

Ciekawa była też pewna inicjatywa podjęta w roku 1931. Rozpoczęto wtedy w Łubnianach budowę domu dla sióstr, który miał zarazem stać się domem starców dla osób w podeszłym wieku z miejscowości. Już wtedy myślano by zatroszczyć się o nich! Można było podjąć się tego przedsięwzięcia dzięki ofiarowanej przez jednego z mieszkańców działce budowlanej. Ponieważ jednak wzniesiony budynek nie nadawał się na dom starców, z części niezamieszkałej przez siostry zrobiono przedszkole. Po ostatecznym ukończeniu budynku, który nazwano “Domem św. Pawła”, powierzono go Siostrom Służebniczkom z Poręby koło Leśnicy. Dziś w części budynku znajduję się Gminny Caritas, w części Ośrodek Zdrowia, a najwyższe kondygnacje zamieszkują osoby prywatne, które tę część budynku od Sióstr nabyły. W 1931 roku w Łubnianach istniały 2 restauracje, kilka sklepów a nawet stacja benzynowa.

W 1939 roku do Łubnian włączono administracyjnie Masów i w ten sposób liczba mieszkańców osiągnęła dość pokaźną liczbę 3001 osób. Nieuchronnie zbliżał się jednak największy kataklizm XX stulecia: II wojna światowa. Łubniany leżały co prawda z dala od linii frontu, niemniej jednak większość mężczyzn powołanych została do wojska i rozrzuconych po różnych częściach Europy. Wielu spośród nich nie wróciło już nigdy. W lutym 1945 roku wkroczyły do Łubnian wojska radzieckie, które zatrzymały się przez jakiś czas. Był to okres ogromnego lęku i niepewności. W porównaniu z innymi pobliskimi wioskami, w Łubnianach nie doszło jednak do większych tragedii, spalono tylko hotel – restaurację i zniszczono pomnik upamiętniający poległych w I wojnie światowej mieszkańców. Jak cały Śląsk musiały i Łubniany doświadczyć kolejnej zmiany przynależności państwowej. Ponownie wyłączono z niej Masów i Dąbrówkę, zmieniono nazwę. Wioska rozpoczęła ten nowy okres mocno zubożała o liczbę mieszkańców. W 1946 roku było Ich zaledwie 1556. Łubniany należały po wojnie administracyjnie do utworzonego powiatu opolskiego i tak było aż do 1 stycznia 1973 roku, kiedy po nowym podziale całego kraju i stworzeniu gmin również i Łubnian uzyskały rangę miejscowości gminnej.

Korzystną zmianę oznaczał rok 1989 – rok przełomu i załamania się w całym kraju systemu komunistycznego. Nareszcie gmina i miejscowość do niej należące mogły naprawdę przejąć w swoje ręce zarządzanie. Wiele się w tym krótkim, ale bogatym w wydarzenia okresie zmieniło: powstał nowy ośrodek kultury i remiza strażacka, automatyczna centrala telefoniczna, wodociąg, budowana jest kanalizacja. Miejscowość posiada ciągle jeszcze charakter rolniczy, posiada ok. 1000 ha ziemi uprawnej, ale coraz liczniejsze są w niej zakłady rzemieślnicze, przemysłowe, sklepy i firmy transportowe. Niewiele jest już dróg które nie posiadałyby asfaltowej nawierzchni. Zmienia się oblicze Łubnian, nabierają one coraz bardziej charakteru miejscowości nie odbiegającej swym standardem od podobnych, położonych w Europie Zachodniej. I zapewne nikt nie pomyślałby przejeżdżając tu, że zaczęło się od malutkiej osady, od kilku domów położonych pośrodku puszczy…